Czytam i zaczynam się obawiać. Generalnie zawsze miałem takie zdanie, ale ostatnio stwierdziłem, że chcę spróbować a tu teraz zasialiście niepokój :D

Jeśli wcześniej widziałeś powiedzmy kolory, to u ciebie może nie być takich problemów, najlepiej jak byś kiedykolwiek widział coś na tyle, że byś mógł stwierdzić czy to było metr czy 5 od ciebie.

Przejrzałem wątek i cyba się w nim jeszcze nie wypowiedziałem, a więc odpowiadając na pytanie z pierwszego posta. Nie raczej bym nie skorzystał z możliwości oddzyskania wzroku. Dobrze jest jak jest i nie potrzebne mi są dodatkowe wrażenia. Co innego ze słuchem, gdyby byłaby jakaś operacja, która mogłaby mi teoretycznie naprawić uszy to tutaj już bym mocno się zastanawiał. Chciałbym się uniezależnić od aparatów, ale z drugiej strony nie narzekam na to co jest, bo nie ma sensu. Akceptujeę taki jakim jestem i nie rozpaczam :D

Nie rozważam w ogóle tego w takich kategoriach, bo nie mam najmniejszej szansy na odzyskanie wzroku. Odzyskania piszę, bo do szóstego miesiąca życia widziałam. Jednak teoretyzując na potrzeby Twojego pytania w przypadku zaistnienia ryzyka upośledzenia intelektualnego nie zdecydowałabym się za żadne skarby.
-- (magmar):
Krzycha, w 100% się z Tobą zgadzam, a co byś zrobiła gdyby zaistniało ryzyko upośledzenia intelektualnego nawet częściowego.
Przebodźcowania bym się nie bała, bo to mogłabym ogarnąć, raczej lubię doznania nawet te nieco bardziej ekstremalne. ale ubytków intelektualnych już tak.

-- (Krzycha):
No początkowa faza wiadomo, że byłaby szokująca, ale przecież z czasem by zaczęła łapać ta łepetyna o co w tym wszystkim chodzi. Argumentu odnośnie wyobrażeni nie rozumiem. Dopóki nie było telewizji, to wszyscy sobie w ten sposób rzeczy wyobrażali i też musieli je potem na żywo weryfikować.

--

--

I właśnie takim sianiem niepokoju można zabrać komuś szansę na lepsze życie.
-- (daszekmdn):
Czytam i zaczynam się obawiać. Generalnie zawsze miałem takie zdanie, ale ostatnio stwierdziłem, że chcę spróbować a tu teraz zasialiście niepokój :D

--

Tak, to najlepiej słodzić i mówić, że wszystko będzie ok, zamiast już o realnych przypadkach, tyko dlatego, że może mu sięuda, niech zna ryzyko

Raczej nie nazwałabym tego sianiem niepokoju, a realnym spojrzeniem na sprawę. To nie są jakieś tam wymysły, tylko rzeczy, które gdzieś tam zostały opisane i to nie przez jedno źródło, a kilkanaście. Na ile są one wiarygodne nie potrafię stwierdzić, sama aż tak bardzo nie wgłębiałam się w ten temat, ale skoro są opisane to chyba nie bez powodu. Być może takie sytuacje miały kiedyś miejsce. Pytanie w tytóle wądku brzmiało czy chcieli byśście odzyskać wzrok i każdy tutaj na nie odpowiada, podając powody i to takie, które mogą wystąpić, ale nie muszą oczywiście, choć ocena odległości myślę, że występuje w każdym przypadku niestety. Myślę, że decyzja o próbie odzyskania wzroku, jeśli ktoś ma taką możliwość jest na tyle poważną decyzją, że warto się nad nią zastanowić z każdej strony, wziąć pod uwagę każdy aspekt. Zarówno te korzystne, jak i nie korzystne, które przecież też trzeba niestety wziąć pod uwagę i liczyć się z tym, że mogą wystąpić.

I takiej właśnie pseudowiedzy nie lubię. Habilitowany profesor medycyny się znalazł. Ty bierzesz odpowiedzialność za swoje słowa? Przecież to są potwornie skomplikowane procesy wymagające interdyscyplinarnych badań. Ile pytań pozostaje bez odpowiedzi.
https://miesiecznik.forumakademickie.pl/czasopisma/fa-4-2021/dotykajac-wzrokiem/
-- (balteam):
Jeśli wcześniej widziałeś powiedzmy kolory, to u ciebie może nie być takich problemów, najlepiej jak byś kiedykolwiek widział coś na tyle, że byś mógł stwierdzić czy to było metr czy 5 od ciebie.

--

Czy wzrok się traci czy odzyskuje, w obu przypadkach potrzebny jest psycholog, to chyba oczywiste, jednak lepiej mieć wzrok niż nie mieć prawda? Ktoś kto twierdzi, że nie chce widzieć oszukuje sam siebie.

A owszem, dlatego użyłam w swojej wypowiedzi słowa „można” a nie słowa”zabiera się”.
-- (Agata.d):
Raczej nie nazwałabym tego sianiem niepokoju, a realnym spojrzeniem na sprawę. To nie są jakieś tam wymysły, tylko rzeczy, które gdzieś tam zostały opisane i to nie przez jedno źródło, a kilkanaście. Na ile są one wiarygodne nie potrafię stwierdzić, sama aż tak bardzo nie wgłębiałam się w ten temat, ale skoro są opisane to chyba nie bez powodu. Być może takie sytuacje miały kiedyś miejsce. Pytanie w tytóle wądku brzmiało czy chcieli byśście odzyskać wzrok i każdy tutaj na nie odpowiada, podając powody i to takie, które mogą wystąpić, ale nie muszą oczywiście, choć ocena odległości myślę, że występuje w każdym przypadku niestety. Myślę, że decyzja o próbie odzyskania wzroku, jeśli ktoś ma taką możliwość jest na tyle poważną decyzją, że warto się nad nią zastanowić z każdej strony, wziąć pod uwagę każdy aspekt. Zarówno te korzystne, jak i nie korzystne, które przecież też trzeba niestety wziąć pod uwagę i liczyć się z tym, że mogą wystąpić.

--

Tak, pod warunkiem, że ktoś wie czym ten wzrok jest. Bo jak coś jest dla mnie apstrakcją, na przykładpodróż na księżyc, to raczej tego nie chce i nie jest to mi do życia potrzebne, bo umiem się bez tego obyć. Tak samo umiem obyć się bez wzroku. Wszak obywam się bez niego od zawsze. Nie więm co straciłam, więc nie tęsknie za tym, bo trudno tęsknić za czymś, czego się nigdy nie miało. Pewnie, że lepiej widzieć, niż nie, ale jak już się nie widzi i nie ma się żadnych szans na zmiane tego stanu, to lepiej się z tym pogodzić dla samego siebie i innych. A jeśli ktoś taką szanse ma i chce spróbować, no cóż, niech próbuje, ja kibicuje i trzymam kciuki z całego serca, żeby się udało i żeby pokonał bariery, które odzyskanie tego wzroku niesie. Ja sobie tego nie wymyśliłam, bariery i problemy są i trzeba się nad tym pochylić. Mam prawo nie chcieć widzieć, tak samo jak ci, którzy mają szansę chcą z niej skorzystać.
-- (piecberg):
Czy wzrok się traci czy odzyskuje, w obu przypadkach potrzebny jest psycholog, to chyba oczywiste, jednak lepiej mieć wzrok niż nie mieć prawda? Ktoś kto twierdzi, że nie chce widzieć oszukuje sam siebie.

--

Nie zgadzam się w 100 %. Ja chociaż nie pamiętam i niby też nie mam świadomości, co straciłam potrafię sobie to realnie uzmysłowić i zawsze będę za tym tęsknić i nigdy się z tym nie pogodzę.

Ciekawe, że ty nie bierzesz Krzycha odpowiedzialności za swoje słowa, pisząc tylko pozytywnie.
Nie jestem lekarzem, ale mam prawo się udzielić w wątku, mam prawo napisać swoje przemyślenia bazujące na realnych problemach osób, które odzyskały wzrok, pewnie łatwiej jest napisać tylko pozytywne rzeczy, no ale to pozostawiam tobie.

Widzisz. Ja zapytałam, czy nie bierzesz, A Ty założyłeś, że nie biorę. Dostrzegasz subtelną różnicę?
-- (balteam):
Ciekawe, że ty nie bierzesz Krzycha odpowiedzialności za swoje słowa, pisząc tylko pozytywnie.
Nie jestem lekarzem, ale mam prawo się udzielić w wątku, mam prawo napisać swoje przemyślenia bazujące na realnych problemach osób, które odzyskały wzrok, pewnie łatwiej jest napisać tylko pozytywne rzeczy, no ale to pozostawiam tobie.

--

I na pewno nie z pozycji autorytetu, a sformułowania typu „najlepiej jak” o nią zakrawają. Jaką masz wiedzę z zakresu neuroplastyczności? Masz dostateczne informacje na temat jego jednostki chorobowej, żeby stwierdzać, co będzie dla niego najlepsze?
-- (balteam):
Ciekawe, że ty nie bierzesz Krzycha odpowiedzialności za swoje słowa, pisząc tylko pozytywnie.
Nie jestem lekarzem, ale mam prawo się udzielić w wątku, mam prawo napisać swoje przemyślenia bazujące na realnych problemach osób, które odzyskały wzrok, pewnie łatwiej jest napisać tylko pozytywne rzeczy, no ale to pozostawiam tobie.

--

Przede wszystkim posty czy to pozytywne czy negatywne czy takie, które uważasz Krzycha za niepotwierdzone są czymś co może pomóc komuś kto będzie się starał bo jakieś ma nadzieje, wizje na odzyskanie wzroku i czytając nawet te niepotwierdzone artykuły będzie wiedział o co pytać lekarza specjalistę, który to ewentualnie potwierdzi lub odrzuci.
Nikt tu nikogo nie zniechęca tylko stara się pokazać z każdej strony za i przeciw.

No to Krzycha proszę bardzo, na jakiej podstawie uważasz, że ta łepetyna by zaczęła łapać? Jesteś też jakimś specjalistą?
Możemy się tak w setkach wątków przerzucać, to co napisałem wynika z tego czego się na studiach nauczyłem, a jak ktoś chce specjalistycznej porady na forum, no to może Krzycho posprawdzaj swoje wszystkie wpisy, czy na pewno jesteś wystarczająco kompetentna żeby jakiekolwiek opinie wygłaszać, bo może też ktoś potraktuje ciebie jako źródło wszelakiej wiedzy, w dodatku nieomylne.


cytat:
No początkowa faza wiadomo, że byłaby szokująca, ale przecież z czasem by zaczęła łapać ta łepetyna o co w tym wszystkim chodzi. Argumentu odnośnie wyobrażeni nie rozumiem. Dopóki nie było telewizji, to wszyscy sobie w ten sposób rzeczy wyobrażali i też musieli je potem na żywo weryfikować.

Sugeruję zasięgnąć opinii lekarskich o wszystkich ewentualnych skutkach.
Przebadać się możesz, tu nic nie tracisz.
Weź pod uwagę też, że nasza dyskusjia to takie rozważania trochę z kosmosu, każdy organizm jest inny i tu nie ma co się kłócić.
I mówię to ja, Dramy Królowa Eltenowa.




-- (daszekmdn):
Czytam i zaczynam się obawiać. Generalnie zawsze miałem takie zdanie, ale ostatnio stwierdziłem, że chcę spróbować a tu teraz zasialiście niepokój :D

--

Dokładnie, ja nie odebrałem niczego jako zniechęcenie, raczej było to napisane trochę w sposób żartobliwy, aczkolwiek istotnie biorę pod uwagę wszystkie informacje.
Nie ma co robić kolejnej dramy o to kto jest a kto nie jest ekspertem, kto jest nieomylny, bo taki człowiek nie istnieje :).

Każda łepetyna z czasem łapie, pod warunkiem, że nie mamy do czynienia z upośledzeniem jakichś funkcji. Takiego rodzaju wiedza wynika z umiejętności obserwacji i logicznego myślenia i ma ją każdy, kto się czegokolwiek w swoim życiu uczył, nawet małe dziecko. A zmieniając temat, to, kurde, czy tu już nic napisać nie można, a ni z nikim zwyczajnie, tak po ludzku się posprzeczać, bo zaraz jakaś drama, hejt, spam? To co Wy chcecie z tego forum zrobić? Jakieś sztywniackie Ę, Ą, Ę, bułkę przez pierdółkę? To ja tu w ogóle wchodzić przestanę, bo nie lubię takiej drętwicy.