Cześć, ciekawe, czy wy też tak macie? Czy macie tak, jak mam ja?
Już tłumaczę, o co chodzi. Czy macie tak, że jak czytacie jakąś książkę, bądź sagę, bądź trylogie, to chcecie, żeby ona się nigdy nie kończyła? Miałam tak kilka razy, a jak kończy się owa książka, to mnie aż serce boli, smutno mi, a tęsknota porywa za bohaterami i chcę, żeby oni się pojawili przy mnie, bądź, żeby ta książka była dalej i dalej, z nowymi wątkami.
Z czym tak miałam? Z "Harry'm Potterem" "z sagą ludzi lodu" Sandemo i pewnie z wieloma innymi pozycjami, ale teraz mam z książką "Rabin", 20 godzin ma bez mała, a mnie już dziwnie, bo pozostało mi tylko siedem. Tylko siedem i już gdzieś mi na duszy smutno, że zaraz mi się skończy. A z sagą było tak, że miała ona 47 części, czytałam ją przez 3 miesiące, a potem miejsca sobie znaleźć nie mogłam, gdy mi się skończyła. No i to jest tak zawsze, gdy coś się czyta pierwszy raz, bo jak już drugi, czy kolejny, to aż takiego czegoś nie ma, bądź jest w mniejszym stopniu, a może też i zawsze jest, ale w mniejszym nasileniu, niż za pierwszym razem, ale ten pierwszy? Ten pierwszy jest najbardziej bolesny. Czy ktoś też tak ma?

To ja mam inaczej, jak czytam to chcę już skończyć, ale jak kończę to żal i smutek :)
Nie lubię tasiemców jak np. Gra o Tron, to dla mnie za długie.

--Cytat (Łowca_Androidów):
To ja mam inaczej, jak czytam to chcę już skończyć, ale jak kończę to żal i smutek :)
-Koniec cytatu

ja mam tak samo xd

to co, dziwna jestem? xdd No, bo nie mam tak, że chcę, żeby książka skończyła się jak najszybciej, no chyba, że jest wybitnie nieciekawa.

A to ja też tak mam. Po Sadze nie mogłam wytrzymać i jeszcze tego samego dnia zaczęłam czytać sagę o czarnoksiężniku

ooo, no właśnie, to tak, jak ja. Ufff, nie jestem sama <3

ja tak mam

Ja też tak mam. Po przeczytaniu niektórych książek żałuję, że już są za mną, bo już je znam i nie będę mogła poznać ich na nowo. Tak miałam z pierwszą częścią "Igrzysk śmierci" na przykład.

też tak właśnie mam, mogę do nich wrócić, ale to już nie jest to samo.

Ja mam identycznie. Wczoraj np. skończyłam "Królową mroku i powietrza" Cassandry Claire i teraz pewnie koło roku trzeba będzie poczekać na kontynuację, bo wiadomo, że będzie, wszak książka kończy się tak, iż musi być.
I drugi cykl - niestety zakończony - "Szklany tron" Sary J. Maas. Jak skończyłam to taki żal mnie ścisnął za serce, że masakra.

no właśnie, wtedy taki smutek cię ogarnia. Ja po tej książce Rabin którą właśnie skończyłam, nie mogę jakoś dojść do siebie. Bohaterowie tak mi w pamięć zapadli, że o nich myślę

Coś o tym wiem, mi bohaterowie "Szklanego tronu" baaaardzo zapadli w pamięć.

@Skrzypeńka
To ja myślałam, że jestem nienormalna. Pocieszyłaś mnie.

z niektórymi tak mam.
--Cytat (skrzypenka):
Cześć, ciekawe, czy wy też tak macie? Czy macie tak, jak mam ja?
Już tłumaczę, o co chodzi. Czy macie tak, że jak czytacie jakąś książkę, bądź sagę, bądź trylogie, to chcecie, żeby ona się nigdy nie kończyła? Miałam tak kilka razy, a jak kończy się owa książka, to mnie aż serce boli, smutno mi, a tęsknota porywa za bohaterami i chcę, żeby oni się pojawili przy mnie, bądź, żeby ta książka była dalej i dalej, z nowymi wątkami.
Z czym tak miałam? Z "Harry'm Potterem" "z sagą ludzi lodu" Sandemo i pewnie z wieloma innymi pozycjami, ale teraz mam z książką "Rabin", 20 godzin ma bez mała, a mnie już dziwnie, bo pozostało mi tylko siedem. Tylko siedem i już gdzieś mi na duszy smutno, że zaraz mi się skończy. A z sagą było tak, że miała ona 47 części, czytałam ją przez 3 miesiące, a potem miejsca sobie znaleźć nie mogłam, gdy mi się skończyła. No i to jest tak zawsze, gdy coś się czyta pierwszy raz, bo jak już drugi, czy kolejny, to aż takiego czegoś nie ma, bądź jest w mniejszym stopniu, a może też i zawsze jest, ale w mniejszym nasileniu, niż za pierwszym razem, ale ten pierwszy? Ten pierwszy jest najbardziej bolesny. Czy ktoś też tak ma?

--Koniec cytatu

to się cieszę, że na prawdę nie jestem jedyna.

--Cytat (Elanor):
@Skrzypeńka
To ja myślałam, że jestem nienormalna. Pocieszyłaś mnie.

--Koniec cytatu

OOO. ja mam tak samo. Najbardziej chyba po "Promyczku", który nie dawno przeczytałam. :-)

Też tak mam, np. w przypadku Jeżycjady towarzyszy mi od 1997 r. fascynują mnie kolejne losy bohaterów.
Niektórzy nawet dorobili się ostatnio wnuków, a ja ich pamiętam jak byli jeszcze w liceum.

Ooo no widzisz, z książkami Musierowicz tak może być i wcale ci się nie dziwię.

oj też miałam tak w przypadku jeżycjady

No właśnie, aż się smutno robi.