Szacun

Mój siostrzeniec też bardzo ładnie mówił w tym wieku

A mój praktycznie nie mówił do siudmego roku życia.

Oo, autyzm?

Niee, a skąd ci to przyszło do głowy? Aktualnie jest po szkole wojskowej, próbuje dostać się na studia, pracował jako magazynier, aktualnie jako kurier w Szczecinie. Ma 20 lat.

No bo dzieci autystyczne zaczynają dość późno mówić, o ile w ogóle. Pewnie dlatego koleżanka o tym pomyślała.

Wiesz co, on mówił, tylko bardzo po swojemu i niezrozumiale, tak że rodzice go tylko rozumieli. Wiem, że jednym z problemów była krzywa warga, czy krzywy zgrys, coś takiego. Jeszcze w wieku dwónastu lat mówił niewyraźnie, ale już szło go zrozumieć.

Jakiś czas temu do mojej Zuzy przyszła jej koleżanka. Dziewczyny trochę rozrabiały i zwróciłam im uwagę, a ponieważ już po raz wtóry to robiłam, więc trochę zaczęłam tracić cierpliwość.
"Co tej twojej mamie?" Spytała koleżanka Zuzki, a moja gwiazda jej odpowiedziała: "Przecież wszystkie mamy takie są, twoja też".
Z kolei parę dni temu młodą dopadł katar alergiczny, więc zamiast powiedzieć, że trawy pylą, młoda stwierdziła, że "teraz trawy zapylają".

Zawsze się uśmiecham, kiedy moja siostrzenica woła mnie na jedzenie, bo w jej wykonaniu brzmi to tak: Ija, oć, amniam. A ostatnio moja mama poprosiła ją, żeby przyniosła mi coś do pokoju, żeby mi dać. Michasia otwiera drzwi, podchodzi do mnie i podając mi tę rzecz mówi: Ija, posię. :) to tak słodko brzmi. :)

A ile ma?

Na początku czerwca skończyła dwa lata. Już gada coraz więcej. :)

Dzisiaj Michasia rozbroiła mnie totalnie. Siedzę w pokoju mojej siostry i bawię się z siostrzeńcem i siostrzenicą. Rozbierałyśmy z michasią moją budowlę z klocków Lego i nie mogłam oderwać jednego klocka od drugiego. I tak mocuję się z tymi klockami, w końcu mówię takim zdenerwowanym tonem: "Kurcze!". Chwilę później Michasia miała ten sam problem i postanowiła wyrazić emocje w podobny sposób jak ja z tym, że w jej wykonaniu zabrzmiało to: "Tujcze!".

Pociąg stoi na jakiejś stacji, my siedzimy w środku. Siostrzenica lat 7 patrzy sobie przez okno, nagle spostrzega gościa z ogromnym plecakiem, ciągnącego dwie sporych rozmiarów walizki i mówi:
Wow! Ale ktoś się spakował!

Nasza Martynka jakiś czas temu miała ciekawą fazę. Lubiła, z resztą nadal lubi kłaść się na łóżku tak, aby jedna połowa ciała była na nim, druga już po za i ten stan chwiejnej równowagi w końcu doprowadzić musi do nieuniknionego. Wtedy trzymając się łóżka wołała: "lecę, bo chcęęęęę!"

Kilka dni temu do mojego pokoju przyszła moja siostrzenica i zaczęłyśmy gadać. Mówię jej, że jestem chora i nie mam siły, a ona na to, że też jest chora i nie ma siły. Położyłam się na łóżku i mówię: "O matko". Za chwilę Michasia położyła się obok mnie i mówi: "O mato". Następnego dnia Michasia przyszła do mojej mamy, która też leżała i mama mówi, że jest chora i nie ma siły, a Michasia: "O mato!".

W ostatnią sobotę trzepałam chodniki w ogródku. Michasia wyszła z moją mamą na balkon i jej pomachałam. Chwilę później Michasia znowu wyszła na balkon i woła: "Izia, cio lobisz?" Ja: "Trzepię chodniki." Michasia: "Ciepiesz choniki?" Ja: "Tak." Michasia: "A tiedy przydziesz?" Ja: "Już kończę. A co? Stęskniłaś się za mną?" Tu uśmiechnełam się do niej. Michasia: "Tat." A potem roześmiałam się w głos.

Biedne chomiki :)

Choniki.

Oprowadzałam w sobotę fajnego chłopczyka po wystawie. Może miał z 10 lat. Był z mamą i ciocią. Oprócz nich w grupie była jeszcze parka ludzi, nie związana z nimi w żaden sposób. Dzieciak sobie chodzi, eksploruje, trochę się boi, ale stara się tego nie okazywać, matka jakoś nie umie go zostawić samego i idzie tuż za nim. Przechodzimy do kolejnego pokoju, a dzieciak zirytowany. Mamo, ja wiem, że mnie kochasz, ale nie musisz mnie ciągle dotykać.

Gdy miałam 5 czy 6 lat, pokłóciłąm się zwyczajowo z bratem. Jako argumentu ostatecznego użyłam sformułowania, które gdzieś usłyszałam, a wydawało mi się bardzo obraźliwe. Skoro występowało w nim przeczenie, to przecież musiało być coś niedobrego. Wykrzyczałam więc, jak jakąś obelgę: "a ty masz nienaganne maniery!"
Brat zaraz pobiegł do ojca, pochwalić się, jak go przezywam. Słyszałam przez ścianę, jak ojciec ryczał ze śmiechu.