Kochani,
Często my wszyscy jesteśmy pytani o radę w kwestii małego dziecka, które traci wzrok i trochę nie wiadomo, co z takim brzdącem zrobić. Albo też jest niewidomy, a rodzice nie bardzo wiedzą, co i jak, bo na ten przykład ni mieszkają w Warszawie. Jakie rady macie dla nich?
I błagam, nie mówmy o "traktowaniu jako normalnego członka rodziny, o bawieniu się itp, bo to wszyscy wiemy. Mówię tu o konkretnych krokach, takich jak zapisanie się tu i tu, poszukanie takiej to a takiej fundacji/przedszkola/turnusu/serwisu dla rodziców itp.

Chodzi nam też o takie mało oczywiste rozwiązania, o których wiecie, że mogą się sprawdzić, a które generalnie mogą nie przyjść do głowy :)

Przecież to są lokalne tematy. Skąd ktoś np. z Warszawy ma wiedzieć jaka pomoc jest oferowana w Kościerzynie? Muszą poszukać w internecie, udać się do PCPR, starostwa, itd.

A rozeznawaliście się sami, co właściwie oferują poradnie psychologiczno-pedagogiczne, te od orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego?

Ale są takie rzeczy, jak np. turnusy rehabilitacyjne dla dzieci i rodziców w wakacje, DZDN i inne inicjatywy, o których lokalnie bynajmniej się nie mówi, a są potrzebne. Co zaś do poradni psychologiczno-pedagogicznych, chodzi nam o sytuację, gdy trzeba pójść o krok dalej. Zwykle te miejsca są pierwsze na liście rodziców udającyh się po pomoc, więc tam rzadko kiedy trzeba kogokolwiek odsyłać, co nie zmienia faktu, że pomoc zwykle i tak jest potrzebna.
-- (piecberg):
Przecież to są lokalne tematy. Skąd ktoś np. z Warszawy ma wiedzieć jaka pomoc jest oferowana w Kościerzynie? Muszą poszukać w internecie, udać się do PCPR, starostwa, itd.

--

To napisz konkretnie skąd jest dziecko, w jakim wieku. Im więcej wiadomo, tym łatwiej można pomóc i zawsze ktoś się znajdzie.
-- (Julitka):
Ale są takie rzeczy, jak np. turnusy rehabilitacyjne dla dzieci i rodziców w wakacje, DZDN i inne inicjatywy, o których lokalnie bynajmniej się nie mówi, a są potrzebne. Co zaś do poradni psychologiczno-pedagogicznych, chodzi nam o sytuację, gdy trzeba pójść o krok dalej. Zwykle te miejsca są pierwsze na liście rodziców udającyh się po pomoc, więc tam rzadko kiedy trzeba kogokolwiek odsyłać, co nie zmienia faktu, że pomoc zwykle i tak jest potrzebna.
-- (piecberg):
Przecież to są lokalne tematy. Skąd ktoś np. z Warszawy ma wiedzieć jaka pomoc jest oferowana w Kościerzynie? Muszą poszukać w internecie, udać się do PCPR, starostwa, itd.

--

--

Akurat niewiele to da. Gdybym tak robiła, musiałabym pisać wątek o każdym z nich z osobna. Co da Ci informacja, że dziewczynka idzie do masówki, niedowidzi na jedno oko i ma niezdiagnozowaną padaczkę, a nawet co Ci da, że mieszka w powiecie X, który ja znam, bo jest w mojej okolicy?
-- (piecberg):
To napisz konkretnie skąd jest dziecko, w jakim wieku. Im więcej wiadomo, tym łatwiej można pomóc i zawsze ktoś się znajdzie.
-- (Julitka):
Ale są takie rzeczy, jak np. turnusy rehabilitacyjne dla dzieci i rodziców w wakacje, DZDN i inne inicjatywy, o których lokalnie bynajmniej się nie mówi, a są potrzebne. Co zaś do poradni psychologiczno-pedagogicznych, chodzi nam o sytuację, gdy trzeba pójść o krok dalej. Zwykle te miejsca są pierwsze na liście rodziców udającyh się po pomoc, więc tam rzadko kiedy trzeba kogokolwiek odsyłać, co nie zmienia faktu, że pomoc zwykle i tak jest potrzebna.
-- (piecberg):
Przecież to są lokalne tematy. Skąd ktoś np. z Warszawy ma wiedzieć jaka pomoc jest oferowana w Kościerzynie? Muszą poszukać w internecie, udać się do PCPR, starostwa, itd.

--

--

--

Takie mało oczywiste3 rozwiązania są często faktycznie mocno indywidualne, bo tak: w Warszawie świetnie działa Tęcza. Obie nasze dziewczyny tam są i faktycznie ludzie tam zdecydowanie wiedzą, co mówią. Nie mam pojęcia jak to wygląda w innych miastach, ale często te PCPRy nie bardzo dają radę z niewidomymi, bo nas jest bardzo mało w porównaniu do innych niepełnosprawności. Najczęściej występują zdaje się te różne ruchowe i intelektualne i na to z reguły jest najwięcej specjalistów. Na niewidomych mało kto się zna więc ja bym nawet z innych miast radził dzwonić przy najmniej do Tęczy, bo może oni gdzieś przekierują.
Tak w ogóle puki co dobrze znam się na niewidomych dziewczynkach do czwartego roku życia włącznie i mając w domu dwie już wiem, że takich uniwersalnych rad jest cholernie mało, bo obie są baardzo inne.
Rehabilitacja jak najwcześniej, bo wady postawy lubią się kształtować od początku, a jest kilka takich, które ponoć sporo niewidomych posiada czyli brzuch z przodu, głowa z tyłu coby w razie czego nie odkształcić twardych kawałków.

I łopatki do przodu jeszcze, żeby od razu móc się rękami asekurować.

O widzicie, to już jest trop. Rehabilitacja od dziecka. Faktycznie, o tym zapomniałam.

To wszystko o czym piszecie można podciągnąć pod wczesne wspomaganie rozwoju, zdaje się.
Jeśli miałabym się wypowiadać z perspektywy miejsca zamieszkania, cóż, wygląda to licho, lichutko, bo tyflopedagog na cały Koszalin jest 1 - słownie - jeden, a PZN to wiadomo, działa jak działa i dzieciom raczej nie mają wiele do zaoferowania, podejrzewam więc, że pod tym względem Koszalin jest miastem, jakich wiele w tym kraju.

Masz na myśli wczesną interwencję czy jakieś jeszcze co innego?

Można to i tak nazwać, przypuszczam, że chodzi o to samo.
-- (Zuzler):
Masz na myśli wczesną interwencję czy jakieś jeszcze co innego?

--

A poradnie p-p to zalecają?

Tak, poradnia PP, po ówczesnym uzyskaniu zaświadczenia od pediatry/ innego specjalisty, zleca WWr.

Hm, wychodziłoby więc na to, że jednak te poradnie tak znów do niczego nie są. Chyba że są jako instytucje szczegółowo.

To chyba zależy od poradni, a jeszcze bardziej od konkretnego człowieka. Mamy do czynienia głównie z jedną w Konstancinie i przeważnie jest chyba ok, ale mimo wszystko co lekarz czy tam terapeuta czy jak go zwał to jednak trochę inaczej wyglądają zajęcia.

O nie, a czemu ja nie miałem żadnych terapii?

Pewnie miałeś, tylko nie pamiętasz.
-- (zywek):
O nie, a czemu ja nie miałem żadnych terapii?

--

Mógł nie mieć, bo to nie jest, a tym bardziej te dwadzieścia czy dwadzieścia parę lat temu nie było normą.